Ahretlik Şiiri
Ahretlik
“Buyurunuz kahvenizi!”
Baktım: Bir kız, köy kızı!..
Yanağının çıkıklığı, mini mini ağızı,
Her bir hâli: “Anadolu goncasıyım!” demekte.
İç çekişi, titrek sesi, o kızarmış gözleri,
Melûl melûl bakışları, bükük boynu, her yeri...
Birçok şeyler okutuyor bu acıklı çiçekte!..
“Kızım, senin anan, baban, kimin, kimsen var mı?
“var..”
“Neredeler?”
“Onlar, bacım hepsi böyle kaldılar.”
“Nerelisin?”
“Bolu’luyum.”
“Niçin geldin?”
“Bunaldık;
“Tarlamızı süremedik; yiyeceksiz, aç kaldık.”
“Pekiy, senin İstanbul’a gelmen ile n’olacak?”
“Benim birkaç yıllığımla babam öküz alacak!..”
“Ne acıklı bir hâldir bu?..Baba evlâd satıyor;
Bir ma‘sûmun gözlerine her gün yaşlar doluyor;
Bir el onun bal ömrüne her gün ağu katıyor;
Bir çift öküz uğurunda bir kız kurban oluyor.
Bâri sizler dokunmayın, şu yuvasız kuşçuğa;
Dokunmayın memleketin şu bereli gülüne;
Dokunmayın annesizdir; dokunmayın, çocuğa;
Dokunmayın şimdi ağlar; dokunmayın gönlüne!...
Mehmet Emin YURDAKUL
1782 kez okundu.