Saçlarımın Çarpımı şiiri, Yankı PAK şiirleri

Saçlarımın Çarpımı Şiiri

saç tellerimi sayacak kadar

bol vaktim var

daha doğrusu kendime ayıracak vaktim yok

toplu yaşamanın kuralları vardır

kendin için vakit bulamazsın

özlersin kendin için bir şeyler yapmayı

sadece özlemekle kalırsın

evsiz barksız işsiz

çadırda böceklerle yaşamak

küçük çocuklar okulsuz

bozulan düzen

suyun yokluğu ve tükenen umutlar

daha ağır şartlarda yaşayanları düşünüp

mızmızlandığımız için utanç duymak

her derdin devasını büyük sabırla beklemek

öğrendik

öğretti hayat her sınıf insana

eşitledi herkesi de

kimse razı değil kaderinden

kalan gidene özenir oldu

eşitlememiş anlaşılan

sızlanıp duruyor kalan

uzunluğu hayata diş bileten

saçlarım

çamurlu suya kurban verdiğim

kökü bende olan

kıymak zorunda kaldığım

gözyaşlarım ile yıkanan

gözlerimin örtüsü

ruhumun türküsü

yüreğimin nazlısı saçlarım

gözlerimin buğusundan

kesilen tellerini sayamadığım

koşullara yenik düşüp

salındırmaktan vazgeçtiğim

beni bana bağlayan

canım saçlarım

köklerini sayıp

vakit öldürsem

ölüme ne kadar yaklaşırım

yaklaşır mıyım acaba

pusuda bekleyen meşhur sona

öylece bekliyoruz boş boş

boşluğa düştüğümüz

günden beri

boşalttık kafamızdan

gereksiz ne varsa

kafa yorduğumuz her şey

ömrümüzü yormuş da

henüz farkına vardık

ölüm korkusu ile

aynı yastığa baş koyunca

anladık bir çok şeyi

azrailin dizinin dibinde

mışıl mışıl uyuyamıyorken

anladık da

satın alınmaz bir geçmiş

sattı bizi ölümün korkusuna

ölüm ah ölüm

sevdalısının gözlerine bakar gibi

bakıyor gözlerimizin içine

fakat karşılığı yok

bu sevdanın içimizde

istemiyoruz bu izdivacı

gönüllü olmazsa

kaçıracak kadar karartmış gözünü

yazgımızı kara çalarken

beklemenin yükü hep ağırmış

ama bu sıradışı bir bekleme

bir zerre ümit barındırmaz içinde

yaşananlar ağır dedikçe

ne yapalım olan oldu

daha ağırı olmasın dedikçe

daha ağırı geldi

yine dedik olan oldu

artık son olsun

daha daha ağırı olmasın inşallah dedikçe

daha ağırını beklemeye başladık

şimdi beklenen ne bilmiyoruz

sadece bekliyoruz

gidenlerin acısı içimizde kor

bilinmez bir akıbet korkusu

ölümü bekleyen bedenlerimiz ile

boşluğun içinde debeleniyoruz

ruhumuzu kevgire çeviren kıyamet

ne zaman dokunacak tenimize diye sarsılıyor içimiz

saç tellerimin kaç katı

can aldı bu kıyamet

saçlarım uzar belki beklerken

nasıl bir son beklediğimi bilmeden beklerken

uzayacak belki saçlarım

uzarken unutmayacak asla

kesildiği günü

unutturmayacak bana

sayamadığım canların gidişini

gidemeyenlerin yüreğindeki

köklerin sökülüşünü

ben sayarken her telini

yüreğime kazıyorum sayısını

gidenler ile yarım kalanları topluyorum net olmamakla beraber yuvarlama yapıyorum

saçlarıma çarpıyorum sonra

çarpımı sormayın bana

yangın derim

karanlık derim

yarınsızlık derim

canansızlık derim

sağ mı ölü mü bilinmeyen

canların katmerli acısı

habersizlik derim

bilinmezlikler ağır yüktür

boş boş beklemek kadar ağır