Biboş'lu Zamanlar Bırak Bize şiiri

Biboş'lu Zamanlar Bırak Bize Şiiri

on beş gün oldu
uyku haliyle korkuyu
bilinçsizce yuttuğumuz
o zindan an'ın doğduğu mekâna döneli

ne bağırsaktan atılır müshil ile
ne de orta parmağın küçük dili okşamasıyla ağızdan...
salgın olsaydı bir ihtimal
iki türlü de atılırdı belki
ya da şık bir mendile tükürülen kan misali de olurdu en kibarından bir öksürükle
veya balgam söktürücü gibi
korku söktürücü ilaçlar vardır
diyelim
okkalı bir öksürükle çıkıverir en korkunç ve iğrenç haliyle

dileyelim...

uzun hava mübârek
yüreğimize oturmuş
uzanıyor sağa sola tüm ağırlığıyla

büyümüş içimizde
çıkıp gitmeye de hiç niyeti yok

mekânı terkedip giderken
içimizden gider sanmıştık
sarmış içimizi sarmaşık gibi
mekâna dönünce anladık

seninle yaşamak istemiyoruz
git artık
durma yüreğimizde
bizden sana dost olmaz da
dikkat et tak teline basma
yani anlayacağın
senle yaşamaktan arsızlaşıp
eehh yettin artık
korkmuyoruz senden
ne olacaksa olsun haydi durma dersek
işte o gün sen kork
bizden
biz sana meydan okuyup ölüme gideriz
ama sen içimizden çıkmış olursun
ortada kalmış
güçsüzce
ezilip büzülüp yok edersin kendini sonra

aylarca yanmadı evimizin ışığı
üzmedi mi seni evimizi bizsiz bırakmak
anılarımızdan ayırdın bizi
acılar yaşattın

hadi ben yetişkinim de
küçücük kızımın yüreğinde
yaşadığın için utansaydın hiç değilse
-seninle yaşayan da çocuk gibi oluyor o da ayrı mesele-

şimdi seni Tanrı'ya havale edeyim az bi bekle

ey Tanrı'm
geçmiş günlerimizin içine eden
her türlü bedduamızı emeğiyle hakeden
şu korku denen illeti
içimizden söküp at
- sökerken organlarımıza zarar verme -

ya üçümüzü de hayatta bırak
aklımızla birlikte
ya da üçümüzü de aynı anda ölümle buluştur
amin

oldu mu şimdi
bak neler yazdırdın bana
okuru tiksindirdim senin yüzünden
midesi bulanan okurdan özür dilerim

seninki özürlük mevzu değil
boşuna heveslenme
özgürlük sevdası sendeki

o gece kaç saniye sürdüğü mühim olmayan o dehşet an'ı yaşarken
kızımı yatakta kucaklayıp alırken
her gece birlikte uyuduğu peluş oyuncak yere düştü
anne Biboş düştüü diye feryat ederken kızım
duymuş olmalısın
tam durdu kaçalım derken
kızımın, yüreğimi yırtan acı çığlığı ile dizlerimin bağı çözüldü

annee lütfen Biboş'u ve balıkları alalım başka bir şey istemiyorum senden
yalvarırım annee
yalvarırım alalım balıkları ve Biboş'umu

Biboş'u bulalım yere düştü zaten
hemen alırız ama balıklar için söz veremem kızım
önce seni kurtarmamız lazım
sonra tekrar geliriz balıkları da alırız ama bir süre dışarda beklememiz gerekiyor
en güvenli zamanda balıkları alacağız babanla birlikte söz veriyorum kızım
dedim ama
anneliğimden utandım
kızım için bu kadarını yapamadım diye

Biboş'u ararken yine başladı sarsıntı
kaçmak zorunda kaldık

köye gittik ve saatler sonra Biboş'u ve balıkları almak hatta güvenli ise dönmek üzere yola çıktık
durumu bilmiyorduk
bu sebeple kızımızı köyde bıraktık

ikinci dehşete yolda yakalandık
ölümler gördük
ölümden döndük
evimizin yıkıldığını düşündük
yıkılan onca binayı görünce
ve ilk on beş gün evimizden haber alamadık
hiç kimse cesaret edip mahalleye gidememiş
artçılar biraz azalınca gitti
babamız
Biboş'u çok aramış ama bulamamış
balıkları da molozlar almış bizden acımasızca
daha sonra ben gittim ve Biboş'u bulup getirdim kızıma
neden gittiniz
ya size bir şey olsaydı
ben sizsiz ne yapardım dedi kızım
Biboş'umu çok seviyorum onsuz uyuyamıyorum ama ne yapalım size bir şey olması daha kötü derken bile gözyaşları sel oldu Biboş için

söyle bakalım
bir özre geçer mi bize yaşattığın acı
senin yüzünden kızımın balıklarını kurtaramadım
bu vicdan azabı ve sözümü tutamamamın verdiği acıyı birleştir istersen
Biboş'u kurtaralım derken tam da ölümle burun buruna geldiğimiz ikinci dehşeti unuttur bize hadi
ya beş ay boyunca çektiğimiz sıkıntıları...
ve şu anda sen içimizdeyken ot gibi yaşadığımızı...
hangi özür aylardır bulandırdığın midemize iyi gelir
sen içimize gireli
içimizden attığın yaşama hevesini kim verecek şimdi bize
ya giden ayların hesabını...
çaldın hayatımızdan güzel olan her şeyi
şimdi ha ot ha biz...