yırtar karanlığı Şiiri
rüzgâr estikçe tenine
bir çocuk yürür bakışlarında
en üstte tepede
güneş serperken
aydınlık bakışlarında
çıkarsız selâmlardı insanlığı
büyümüştür çocuk
türküler söyleyerek
ellerinde emeğin izleri
masmaviydi yüreği
sevgiydi emzirdiği
dallarında büyütmüştü
ürettiği yeşili ıssız değildi
süzülmüştü umuduyla zamana
sevmekten vazgeçmemişti
ikibinonsekiz
Yayınlanma:
Düzenleme:
Şiiri Paylaşın
182 kez okundu.
yırtar karanlığı Şiiri İçin Yorum Yaz...
Bu şiir hakkında henüz yorum yazılmamış.
İlk yorumu üstteki formu kullanarak yazabilirsiniz.
Benzer Müzehher Gökmen Şiirleri:
- yaşamın iyilikleri (194)
- coşku (256)
- deniz (242)
- ölüm redifli (153)