Bir Körebe Oyunu şiiri, Muhammet Baran ASLAN şiirleri

Bir Körebe Oyunu Şiiri

İçimde koştururken kor ateşten böcekler.

Burnumda tüter sonsuz bozkırların kokusu.

Hayat denen bu kervan hangi çölde geceler?

Hangi kadın ben için bozar ki uykusunu?

Ağır ağır çıkarken ben bu basamakları.

Kimler önüme serdi bu yokluk yokuşunu?

Feryat figan ararken maviler kanatları

Öz ruhuma hapsettim dertli keklik kuşunu.

Bizi yıkamak için yağarken nur-u baran.

Kendi eliyle boğar bir cellat yavrusunu!

Kalmamış gariplerin yaralarını saran.

Kimseler fark etmiyor sevdanın yokluğunu.

Bir satıra bin mana sığdırır bu bilmece.

Aman uyandırmayın felaket baykuşunu.

Yolumuza gül seren gül yüzlü yarenlere.

Haber verin dünyanın şu vefasız huyunu.

Baranî sen yüreğin destanını yazarken,

Bilinmez kimler nerde kazıyorlar kuyunu.

Selam olsun kıraat eyleyen kariine

Ömür ancak ve ancak bir körebe oyunu.