Ayrılık ( 1 ) mektup şiiri, Mehmet Kuloğlu şiirleri

Ayrılık ( 1 ) mektup Şiiri

Enkazlarımı gül bahçelerine çevireceğim, ruhumu yeniden dirilteceğim, kendimi toparlayacağım diye söz verdiğim seni, bugün ağrılı bir şiir ile anımsıyorum.
Bu uğultulu sessizliğe bürünmüş karanlık sokağımın, parke taşlarını eziyorum öfkemden.
Öfkem, benim!
Ey doğunun en doğusundan gönül köprüleri kurduğum, son günlerimin incisi.
Yaşamın ihtişamlı iğrençliğini, yaşamımın boktan döngüsüne bağlayıp bir uçurumdan aşağı attım.
Ruhumun kanayan yaralarını tıka basa gülüşlerinle kapattım.
Sızısı elime yüzüme bulaşmış kederin, saçlarımdan parmak uçlarıma ölüm kokuyorum.
Ellerimi kıran o hissizliği, saçlarına dokunmak ümidiyle alt ediyorum.
Bu bir savaş.
Savaş benim!
Ey benim Dağ gibi görünen, Dal gibi kırılan kalbim.
Ağlasam, gözyaşlarım Mars'a yaşam getirecek kadar çok akacak biliyorum.
Biliyorum, ağlamak varoluşumu zedeler
Biliyorum, uyusam dahi geçmeyecek kadar çok yanıyor yüreğim.
Kafamın içi kırk muhasebecinin intihar etmesine sebep olacak kadar batık.
Sevgilim, öz benliğimi yitirdim de yine de geldim sana
Tanrıya yalnızca seni dilemek adına bile halbuki inanabilirdim
Bu bir yıkım.
Yıkık benim!
En büyük acıları çektim.
En büyük kavgaları verdim.
Kadın, gecenin 4 sularında 3 defa astım bu et yığınını, 2 defa kestim bileklerimi, kanımı içtim.
Düşünmemek için yüzlerce kitap okudum, ölmemek için cahilliğimi yendim dedelerimden miras kalan.
Saçlarımı verdim, canımı vermeyi beceremediğim bir ayrılığa.
İnsan olmaktan utandım, iradem var diye.
Bir hayvan olmayı yeğeledim çoğu zaman, yalnız bunun için düşman oldum anne ve babama.
Sakallarını kestim yalnızlığımın, ruhumu zedeleyen bir aşk enkazından çıkmak için.
Kimsesizim.
Yokluk benim!
Yeniden sevebilirim ihtimali hiç diri olmadı yüreğim de
Bırakmışken yaşamın batık iğnelerine tümüyle benliğimi
Karartmışken bütün aydınlıkları
Silmişken alın yazımı, bir gece
Sağ omzumda ki meleğin sol omzumda ki meleğe tecavüzünü içimde hissettim.
Mizahi değil, omuriliğimin çöküşünden biliyorum.
Şarap içtiğim boktan bir vaktin senin gözlerine bakarak geçirdiğim o güzel gecenin sabahında fark ettim ağrısını.
Sevgilim defalarca söyledim!
Ben ölüydüm, hissizleşmiş ve kimsesizleşmiştim.
Geldin, dirilttin
Geldin, hissettim
Geldin, nefes aldım
Bırak dedim defalarca, bırakmadın.
Defalarca soğuttum seni öz benliğime yine de vazgeçmedin.
Biliyordum, söyledim bir ayrılık acısı daha öldürür beni diye.
Bir kalp ağrısı için daha gücüm yok
Bir adım daha halim yok
Bir yaşam daha şansım yok ‼️

Kadın, egomun insanlara kan kusturduğu tüm varlığım
Kadın, etim ile kemiğim ile insanlardan nefret ettiğimdendir.
Bir sana açtım öz benliğimin sınır kapısı, şimdi o kapının da yüzüme çarptığını hissettim.

Bırak bitsin gece
Bırak yeniden doğsun gün
Bırak alzheimer kazansın seni.