Seni Kim Sevse Şair Olurdu şiiri, Harun YILDIRIM şiirleri

Seni Kim Sevse Şair Olurdu Şiiri

SENI KİM SEVSE SAIR OLUR

Ben gökyüzünde parlak ulaşılmaz yildızdım
Bazen tatlı bir yüzsüz Bazen tatlı arsızdım
Sevdigini çok seven gönül çalan hırsızdım
Oyke bir taht kurdun ki düşme sakın gönülden
Gel beraber çıkalım kader denen tünelden

Ömrümü süsler iken senin lale mevsimin
Bu son menzili artık keşhane hevesimin
Veda zamanı geldi yorgun bitkin nefesimin
Usanmadan bıkmadan kaderim der çekerim
Eğer soran olursa vefasız der geçerim

Sanma tükendim ben , sanma yıkıldım çöktüm
Senin hazan bahçene yüreğimden gül döktüm
Su Zavallı gönlümde seni çokmu büyüttüm
Çektiğime ya sabır yada tahammül gerek
Bazen gülen gözlerde ağlar Gülümseyerek

Kaybolan düşler gibi bir meçhule giderken
Küllerim harlanarak muradına ererken
Ecelim baş ucumda sevdamla can verirken
Geceye veda etmiş sabah diye sar beni
Ardın da bıraktığın Eyvah diye Sar beni

Ben her şeye razıyım gelişini bir görsem
Canım diye yüzümü ayaklarına sürsem
Sakın buna göç deme toprak olur çürürsem
Nerede olursan ol HARUN arar bulurdu
Seni kim sevse inan büyük şair olurdu

HARUN YILDIRIM