Seni Tanıdığımda şiiri, Anitta BOZKURT şiirleri

Seni Tanıdığımda Şiiri

Seni Tanıdığımda
Seni tanıdığımda soğuk bir kış günüydü
Nazlı bir ceylanın suya inmesi gibi inmiştin yüreğime
Gözlerinde hüzün vardı, yüzünde yaşanmışlığın derin çizgileri
Hayattı bu silkelerdi elbette insanıi savururdu hazan yeli misali bir sağ bir sola
Nasılda katlanmış direnmişti o narin bedenin tüm haksızlıklara...
Neydi seni ayakta tutan, nedendi tüm bu direnmeler
Hani ozanda öyle diyordu ya " çok yaşayan yüze kadar yaşıyor "
Nihayetinde sarmayacak mı bembeyaz kefenler?
Ama hiç de öyle değildi
Belki birilerine inat yaşamalıydın fütursuzca
Tutmalıydın hayat ağacının yorgun dallarından
Uzanmalıydı ellerin yıldızlara ve aya
Bakmalıydın yemyeşil gözlerinle dalgın dalgın semaya....
Yeşil gözler!
Evet o yeşil gözler
Çıkarıp atası geliyor insanın ömrünü ayaklarının ta dibine
Al senin olsun nem varsa, zaten aldın ey yar
Bir bakış bir gülüş, belkide bir katre tebessüm
Hadi tut ellerimden beni bir toprak gibi sar...
Yaşanmışlığın kısa, Fakat; Hikayen bir roman kadar ağar.
Sana kimler kıydı ey zümrüt gözlüm
İnsan ne kadar acımasız , hayatsa çok ağar..
Sanki sana bunları yaşatan bir zebani
Duymaz, görmez, insafsız mı insafsız
Sanırsın hem kör hem sağır
Heyhat sesin çıkmaz sırtında kervanın yükü
Sahralar mekanın olmuş bağır ha bağır
Dedim ya yaşanmışlığın çok ısa lakin hep kahır....

Kimi zaman, sana doğru baktığımda sanki sakarya
Hani köpük köpük dert yükü kıvrım kıvrım akarya
Bazen kıpkızılsın duvaklar içerisinde çağlayan ırmak
Fıratla Türkü olup, Dicle ile gönlüne akmak...