Bir Garip Kumaş Şiiri
Bir Garip Kumaş
Ağzımın üstünde bir garip kumaş,
Ne kulak razı olur, ne de sever onu baş.
Maskesini çıkaran insan, bambaşka biri oluyor,
Bir başka tabirle, adeta evrim geçiriyor.
Altından belki güler, belki ağlar,
Belki anana söver, belki sana sayar.
Göz görmez onu, sadece kendi anlar,
Bundan fırsat buldu, çok günaha girdi insanlar.
Tabi kimse söylemedi, başına bela olacağını nerden bilebilirsin?
Ne konuşabilirsin onunla, ne de yemek yiyebilirsin.
Öyle bir noktaya geldi ki, indirince kendini suçlu hissedersin,
Ey maske! Allah senin belanı versin.
Ali Bozkurt
Şiir Teması (Konusu): Maskenin zorunlu olduğu dönemlerin verdiği buhran sonucu ortaya çıkmış bir çalışmadır.
185 kez okundu.