Saat Dokuz Şiiri
Saat Dokuz
on iki buçuk
Saat dokuzu geçince
İlk kez ışığı açtım ve sandalyeme oturdum.
Oturuyorum, okumuyorum, konuşmuyorum.
Bu evde yalnızım
Kiminle konuşabilirim?
Işığı ilk açtığımda saat dokuzdan
Gençliğimin gölgesi, kokulu kapalı odaları hatırlatmak için beni takip ediyor
Çok bedensel zevkler, zevkler.
Bana bir şeyler göster
Artık bulunamayan sokaklar
Yıllardır her gece barlara binilir
Olmayan tiyatrolar ve kafeler.
Gençliğimin gölgesi de bana acının temelini gösterdi
Akrabalarımın acıları, ayrılıkları, akrabalarımın kederi.
Gitmiş ve yeri olmayanların hüznü
On iki buçuk, saatler ne kadar çabuk geçti
On iki buçuk, yıllar ne kadar çabuk geçti
196 kez okundu.