KIŞ GÜLÜ... Şiiri
KIŞ GÜLÜ...
Kış Gülü...
Süslü saksılarda bir gül uyuttum,
Bin hazla suladım, nazla büyüttüm.
Tüm sevdiklerimden değerli tuttum,
Gönül bahçemize kuruldun gülüm.
Sanki bir bebekti sevgi beklerdi,
Yüzüne güldükçe ıtrını verdi.
Sesimi yükseltsem, hemen küserdi,
Bilmem ki bana mı darıldın gülüm?
Sen de benim gibi severdin çayı,
Demliğin sonundan aldın da payı;
Sanki ağaç oldun, kırdın sehpayı,
Sonunda apansız duruldun gülüm.
Gün geçti, her goncan soldu, kurudu,
Gördükçe, içimi elem bürüdü.
Sevdalı dalların bir bir çürüdü,
Neden böyle çabuk yoruldun gülüm?
Kıyamazdım sana, sever okşardım,
Bir goncanı görsem, coşar taşardım.
Her güzel günümü senle yaşardım,
Açmadan hazana sarıldın gülüm.
Şâyet buluşursak başka zamanda,
Gönlümdeki yerin hazır o anda.
Gün gelip, sap saman harman olanda,
Sen kendini bende bulurdun gülüm...
23.01.2012 Fatih-İST.
Enver Özçağlayan
Şiir Teması (Konusu): Bir kış gülünün hazin ömrü...
199 kez okundu.