Güneşten Önce / Feride Şiiri
Güneşten Önce / Feride
İnsanları düşünüyorum Feride
duru suya yazıyorlar hikâyelerini
buğday tanesine
başaklara
kuru ekmeğe, zeytin çekirdeğine
yokluğun diğer adı kardeşlik buralarda
ışık saçıyorlar
kara kara yüzlerinden
birlikte yanıyorlar Feride
üç yüz altmış beş gün
tarlanın ortasında yanıyorlar
hep birlikte
erkenden uyanıyorlar sabaha
güneşten önce
ilkleri seviyorlar
ilk akşamdan dalıyorlar uykuya
ilk rüyayı gören
güne ilk uyanan onlar
anı yaşıyorlar, soluksuz geceyi
geçiyor günler
düz yoldan önce yokuşu seviyorlar
zoru seviyorlar
yenilmeyi, yenmeyi de
hayata bağlanıyorlar Feride
tüm kaygılardan uzak yaşarken
inciri seviyorlar, reçelini de
dağları seviyorlar
yemyeşil bağları, kara üzümü
ve kara toprağa akıtıyorlar alın terlerini
güneş altında
bir başka yanıyorlar
yanıp da sevdalanıyorlar sevdiklerine
al yanaktan öpüyorlar sevgiliyi
sevdikçe yanıyorlar
gününden önce ölüyorlar
özgürce
bir köy mezarlığında
hesapsız, kitapsız
bir başka sevdadır yokluğun adı Feride
işte böyle geçiyor buralarda hayat
kuş uçmaz
kervan geçmez
ey hayat
sevmek kolay değildir
seni
karın tokluğuna
yaşamak anlattığımdan da zor
çekip gitmek herkesin bileceği iş değil
247 kez okundu.