Güneşten Önce / Feride şiiri, Bülent ÖNTAŞ şiirleri

Güneşten Önce / Feride Şiiri

İnsanları düşünüyorum Feride
duru suya yazıyorlar hikâyelerini
buğday tanesine
başaklara
kuru ekmeğe, zeytin çekirdeğine

yokluğun diğer adı kardeşlik buralarda
ışık saçıyorlar
kara kara yüzlerinden

birlikte yanıyorlar Feride
üç yüz altmış beş gün
tarlanın ortasında yanıyorlar
hep birlikte

erkenden uyanıyorlar sabaha
güneşten önce

ilkleri seviyorlar
ilk akşamdan dalıyorlar uykuya
ilk rüyayı gören
güne ilk uyanan onlar

anı yaşıyorlar, soluksuz geceyi
geçiyor günler

düz yoldan önce yokuşu seviyorlar
zoru seviyorlar
yenilmeyi, yenmeyi de

hayata bağlanıyorlar Feride
tüm kaygılardan uzak yaşarken

inciri seviyorlar, reçelini de
dağları seviyorlar
yemyeşil bağları, kara üzümü

ve kara toprağa akıtıyorlar alın terlerini
güneş altında

bir başka yanıyorlar
yanıp da sevdalanıyorlar sevdiklerine
al yanaktan öpüyorlar sevgiliyi
sevdikçe yanıyorlar

gününden önce ölüyorlar
özgürce
bir köy mezarlığında
hesapsız, kitapsız

bir başka sevdadır yokluğun adı Feride
işte böyle geçiyor buralarda hayat
kuş uçmaz
kervan geçmez

ey hayat
sevmek kolay değildir
seni
karın tokluğuna
yaşamak anlattığımdan da zor
çekip gitmek herkesin bileceği iş değil