SON DÖRDÜN şiiri, Boğaç Yüzgül şiirleri

SON DÖRDÜN Şiiri

Ayın son dördünü çağırmıştı o gece beni,
Son dördün;
Okulda öğrenmiştik,
Fen Bilgisi dersiydi, eminim sen de gördün,
Hilâl, birinci dördün, dolunay, son dordön;
O da görmüştü kimbilir kaç kez o geceye kadar;
Gökyüzünde
ve yarısı karanlıkta...
Karanlıkta kalmış duygular örmüştü tenini tenime;
Hafif ıslak kalmış
ve tuzlu göğüslerinde kaybolmuştu bilmece;
Sarhoştu belindeki elim
ve dilindeki dilim, seni içmeden önce...
Şarap tadında sevince
ve iki klam övünce gözlerini;
Unutmuştum duşta unuttuğum saatim gibi
ve saatin kaçına kadar seviştiğimizi...
İlk o gece mi takılmıştı sanki aklına ayın o hali;
Son dördün,
Okulda okutmuşlardı,
Fen Bilgisi dersinde,
Ne ilgisi vardı ki o geceyle, sadece sevişmiştik o kadar
ve duşta bırakmıştık arta kalanları
ve yalanları yatakta bırakan inan ilk biz değildik,
Benim için bir ömürdün,
Bak gördün,
Gün ağarıyor yien yavaş yavaş
ve yeni günle
ve usul usul kayboluyor bizim gibi son dördün...