Tefekkür şiiri, Abdullah HAKTANKAÇMAZ şiirleri

Tefekkür Şiiri

Bazen düşünceye dalarım,
Baktığımı gözlerimle tararım.
Bir keresinde sordum,
Neden her şey çift, diye.
Nefretle sevgi.
Savaşla barış.
Acıyla tatlı.
Vuslatla ayrılık, niye?
Sonra birden irkildim,
Her şey zıddıyla var, diye.
Nefret olmasa, nasıl severdim?
Savaşsız, barışı nasıl överdim?
Ayrılık olmasa, olmazdı vuslat.
Acı olmasa, tatlıyı tut at.
Ya dert ve sıkıntı hiç olmasaydı.
İnsanlar hem güçsüz, hem ham kalsaydı.
Her insan doğana, insan mı denir?
Ne derisi giyilir, ne eti yenir.
Düşünmeyene kalıptan, insansın denmez,
Tekâmül edip gelişen de, tadından yenmez.
Düşünen hayvan, insansa eğer,
Düşünmeyen insan, hayvanmış meğer.
İnsan kalabilenleri, insan olan beğenir,
Böyle düşünmelere, açık tefekkür denir.

*İrkilmek : Ürküp korkarak geri çekilir gibi olmak,
ya da korkup şaşırarak duraksamak.
*Tefekkür : Düşünme, düşünce, düşünüş.
*Tekâmül : Olgunlaşma, olgunluk, gelişim, gelişme, evrim.
*Vuslat : Kavuşmak.

Abdullah HAKTANKAÇMAZ
(VAVEYLA adlı şiir kitabımdan)